Niet tellen maar wegen: over de zin en onzin van prestatieafspraken in de culturele sector.
Aan vele bestuurstafels wordt de komende maanden gewikt en gewogen over het lot van menig kunstinstelling. Er zullen gesprekken plaatsvinden waarbij prestatieafspraken worden gemaakt en subsidievoorwaarden worden gesteld. Langs welke parameters wordt dit gesprek gevoerd? Hoe zinvol zijn de afspraken, de feiten en argumenten die daarbij een rol spelen?
Daarover organiseerden Kunsten ’92 en de Boekmanstichting een debat onder leiding van Maud van der Wiel op dinsdagmiddag 8 november 2011 vanaf 15 uur in het Compagnietheater in Amsterdam.
Leidraad in het debat tussen politici en vertegenwoordigers uit de cultuursector was de recentelijk verschenen publicatie Niet tellen maar wegen: over de zin en onzin van prestatieafspraken in de culturele sector van Claartje Bunnik en Edwin van Huis.
De publicatie handelt over de mogelijkheden die culturele instellingen en subsidiërende overheden hebben om het onderlinge gesprek te voeren en afspraken over resultaten te verbeteren. Bunnik en Van Huis adviseren de zaak niet louter boekhoudkundig te benaderen. Ook de culturele opdracht die een gesubsidieerde instelling heeft is van belang, en of die goed wordt ingevuld.