In dit boek reflecteren auteurs uit verschillende delen van Europa op het idee van een Europese culturele gemeenschap en de twee kernbegrippen in dit debat: Europese identiteit en cultureel erfgoed. Zij stellen vanuit uiteenlopende gezichtspunten de mogelijkheid en wenselijkheid van een culturele of historische canon voor Europa ter discussie: een fris en nieuw perspectief.
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog dromen en discussiëren kunstenaars, schrijvers, wetenschappers, politici en beleidsmakers over een verenigd Europa en een Europese (culturele) identiteit.
Tot 1992, toen het Verdrag van Maastricht werd getekend, lag de aandacht vooral op de ontwikkeling van een supranationale Europese eenheid, gebouwd op de fundamenten van een gedeelde cultuur, de erfenis van een gezamenlijk verleden. In die periode werden kunst en cultuur overwegend economisch beschouwd.
Na 1992 verschoof de aandacht naar Europa als culturele gemeenschap, met kernwoorden als culturele diversiteit en interculturele dialoog. De nadruk kwam in toenemende mate te liggen op versterking van de artistieke en culturele samenwerking; de discussie concentreert zich op wat Europa samenbindt in culturele zin.
