Jaarlijks zijn er op 4 en 5 mei verspreid over Amsterdam tientallen comités en organisaties actief om verhalen uit de Tweede Wereldoorlog levend te houden. Van vrijwilligerscomité's in de Baarsjes of Noord, tot grote organisaties als de Anne Frankstichting, het Verzetsmuseum, Nationaal Comité 4 en 5 mei, of het Amsterdam Museum. Hoe divers de activiteiten en organisaties ook zijn: de gezamenlijke wens is om te blijven herinneren en te vieren, in het belang van onze toekomst.
Marielle Hendriks, directeur van de Boekmanstichting, opende de Open Joodse Huizen in de bibliotheek aan de Herengracht. De stichting is vernoemd naar Emanuel Boekman, SDAP-politicus en schrijver van het proefschrift 'Overheid en kunst in Nederland'. Hendriks noemde Emanuel Boekman de inspiratiebron voor het werk binnen de stichting, en benadrukte dat hij van onschatbare waarde was, en nog steeds is, binnen de kunst- en cultuursector in Nederland. Zijn credo luidt “Do ut des” of “Ik geef opdat u geve”. Boekman was van mening dat de overheid moet stimuleren wat potentieel bestaat aan sociale en culturele krachten in het veld.
Op 15 mei 1940, vlak na de capitulatie, pleegde Emanuel Boekman samen met zijn vrouw en het bevriende gezin van prof. Bob van Gelderen zelfmoord. Zijn dochter Henny en schoonzoon Jaques Engers maakten op 12 mei 1940 de overtocht naar Engeland, met kaartjes die Emanuel voor hen gekocht had. Later reisden zij door naar New York, waar hun twee dochters Claire Engers en Myra Engers-Weinberg geboren werden.
Familiefoto’s wisselen elkaar af op het scherm. Na een korte inleiding volgen de persoonlijke verhalen van Myra en Claire Engers, die zijn overgevlogen uit de Verenigde Staten om te vertellen over het leven van hun grootvader. Aan de hand van anekdotes van oude buurtvrienden, hun vader’s geschriften en eigen onderzoek proberen zij een antwoord te formuleren op de vraag waarom Boekman voor zijn eigen einde heeft gekozen. “He was very proud of being a Jew” vertelt Myra. “Emanuel knew he was a hunted man and rather than him being taken by the Nazi’s, humiliated and ultimately killed, they decided to die with dignity”.
Emanuel Boekman leeft voort in de Boekmanstichting. “I personally feel that you all being here today is a wonderful way to honour him. So I am very grateful for that” zegt Myra tot slot.
